Mijn zelfverkozen verbanning naar een zonniger oord is een behoorlijke confrontatie met mijzelf, kan ik wel zeggen na 19 dagen. Het alleen zijn vreet aan mij en haalt energie uit mij weg, merk ik. De stad is verkend en wat nu? Er gaat dan ook wel het één en ander mis. Het appartement is een drama. Het was niet schoon, geen stoel zit lekker (zere rug), het elektra valt uit als ik op 2 pitten kook, weinig koud en geen warm water in de keuken en nog zowat. Maar het ergste, en dat is geheel mijn eigen fout, er is hier geen wifi, nooit gedacht dat in deze tijd nog een appartement verhuurd kan worden zonder. Dus heb ik het verblijf met 66% ingekort, ik blijf hier maar één maand. Wifi heb ik nodig om het blog te vullen, dat vind ik leuk om te doen en kost veel tijd en MB’s, tijd dat heb ik hier voldoende maar weinig MB’tjes. Filmpjes opnemen, bekijken, bewerken en uploaden lukt natuurlijk niet. En wat doe je dan? De muziekcafés zijn gesloten en daar had ik mij wel wat van voorgesteld. Corona zal de boosdoener zijn. Overigens houden de Spanjaarden die ik hier tegenkom zich bewonderenswaardig aan de regels; de meeste mensen hebben zelfs op straat een mondkapje en alle leerlingen van de lagere school hier beneden sporten met mondkapje en ik zie niemand smokkelen. In contact komen met Spanjaarden is een opgave. Een bestelling zetten ze zonder je aan te kijken in hun loop op je tafel. Heeft het u gesmaakt of wilt u nog iets gebruiken is er hier niet bij. En als het dan anders is, zoals bij een oude bakkerij van heerlijkheden, waar ik al een paar keer een cortado ben wezen drinken met iets zoets erbij dan kan ik helaas de oude bakkersvrouw niet verstaan en zij mij niet, maar we wilden wel.

Zo ging ik naar het plaatselijke café-restaurant waar ik wel wifi heb, om naar de voetbalwedstrijd van Nederland te kijken, even eruit en uit die malende kop van mij: afleiding! Maar in deze regio ben ik niet gerechtigd om dat te kijken/ontvangen. Dus ik kan wel kijken via mijn eigen provider maar dan loop ik leeg op mijn tegoed. Zo rijgen de kleine beetjes pech zich aanéén. Klein leed. Maar vandaag had ik een opsteker. Na een slome ochtend op pad met de metro naar het meest westelijke deel van het park de Turia om het terug helemaal te lopen, ik was er nog niet geweest die kant op. Toen ik bovengronds kwam bleek ik dichtbij het Historisch Museum wat ik maar even meepikte, gratis zoals alle musea hier. Vooral de handvaardigheid van de mensen in de romeinse tijd vond ik boeiend; aarde- en glaswerk, sieraden en infrastructuur. Op de terugweg liep ik onder dennenbomen door en zag plotseling ‘hangende pootjes’. Daar is een gezegde over: op hangende pootjes terugkeren? Nee, zover is het nog niet. Dan een eekhoorntje, klein model, dat weigerde voor mij weg te lopen. Bleek te zijn uitgezet; honden aan de lijn! (hier Blanki, kom hier!!)

Even verder, voor een zebrapad twee zoenende meiden, die ook geen stap opzij deden, compleet van de wereld! Het licht stond op rood dus ik had alle tijd hun tedere techniek te bewonderen; daar kon menig man wat van leren bedacht ik mij (weg met die spiegel!).

Dan nu de opsteker. Na de tas met boodschappen boven te hebben gezet ervoer ik de beklemming van de vier muren en besloot ik in het café er één te nemen en deed zo. Biertje, olijven, pinda’s, nog een biertje met bravas. Redelijk wat tafels waren gevuld, voor mijn zicht vier. Twee tafels hadden het reuze gezellig maar de twee anderen; doodse stilte. 2x man-vrouw. Net als ik (wifi!) met hun telefoons spelend, kijken naar links, kijken naar rechts schrikken als hun blikken elkaar raakten. Voor een paar uur vond ik mijn eigen alleenheid zo erg nog niet. Kracht vinden in het leed van de ander. Koffie toe.

Maar wat te doen? Doorbijten en ervan leren natuurlijk. Maar aan het einde van deze maand wegwezen hier. Waarschijnlijk even bij mijn broer langs en wie weet bij een goeie kennis. Ik ga ermee aan de slag.