Wat is er nou heerlijker dan even Amsterdam in?  Nou…niet altijd wil dat lukken. Zo waren wij bij een voorstelling in de Kleine Komedie, waar we samen met de host een moord zouden gaan oplossen. Het betreft hier een voordracht van Hans Aarsman. Had ik nu maar mijn gevoel gevolgd bij het horen van die achternaam. De voorstelling sloeg nergens op, een lulverhaal over de onderzoeksmethoden van de recherche vroeger en nu. Halverwege toch nog enige beroering: het alarm ging af, de hele tent naar buiten. Mensen zonder jas konden een folie krijgen om niet te koud te geraken. 18 euro pp; Boos!

Een weekje later het Rijksmuseum naar ‘Revolusi!’, over de opstand en afhankelijkheid van Indonesië. Een verkeerde keuze zou blijken. Na alle ellende van Oekraïne krijg je de moordpartijen van de geradicaliseerde vrijheidsstrijders waar Soekarno geen vat meer op had én de vreselijke reactie van het Hollandse leger daarop. Vragen als ‘hoe kan een Nederlands leger zo vlak na de Duitse gruwelijkheden van ’40 – ’45 zich zo misdragen in Indië?’ zijn niet te beantwoorden ook al omdat je vandaag de dag niet begrijpen kan dat Rusland een soeverein land binnenvalt met bommen en granaten. Een foutje dus dit bezoek. Wel een mooi zelfportret gezien van de schilder Affandi: De les van het ongelukkige gezicht. En ook tekeningen van een elf jarig knulletje dat op advies van zijn leraar zoveel mogelijk de vrijheidsstrijd op tekening vast te leggen, zie de tekening van de Hollanders die het volk als schild gebruikten. De installatie van lege omlijstingen maakte toch ook wel indruk. In die lijsten zaten statieportretten van bestuurders van Indië. Nu zijn ze eruit dus, verleden tijd, en de ‘vrijheid’ vliegt luid toeterend over dit verleden!

Vandaag deed Liesbeth een A’damse wandeling, ik ging opzoek naar een schilderij. Een vriendin leende mij het boek ‘De ondergang van de Batavia’, over de ondergang van het schip op zijn eerste reis in 1629. Een zekere Jeronimus Cornelisz. was een opvarende op dat schip die jaren daarvoor in Haarlem kwam wonen, waar hij in de Grote Houtstraat een apotheek startte, en daar ook kennis maakte met de schilder en vrouwenliefhebber Torrentius die in de Zijlstraat woonde. Deze levensgenieter kon ongelooflijk mooi schilderen, zo mooi, dat men hem verdacht van bovennatuurlijk contact met de duivel. Op één van zijn schilderijen; ‘Emblematisch Stilleven met Breidel’ is namelijk geen penseelstreek te zien! Bovendien; die glans, niet van deze wereld! (Een breidel is een teugel voor paarden) Men dacht dat hij het doek op de grond had gelegd met potjes verf erom heen en dan in Den Hout ging wandelen en daar contact had met de duivel. Thuisgekomen was het schilderij klaar! Hij zelf voedde het wantrouwen jegens hem door te vertellen dat hij verf mengde met eiwit, in het ei terug stopte en een week onder een broedkip legde.

Dus ik naar het ‘Rijks’ waar dit schilderij zou hangen, zo had ik gelezen in een review van een kenner. Kom ik daaraan na een aangenaam fietstochtje van 30 minuten blijk ik een tijdslot afgesproken te moeten hebben … Boos! Via mijn telefoon kon ik alsnog een tijd gaan afspreken, adviseerde men mij. Buiten bleek ik mijn bril niet bij mij te hebben. Na veel gvd’s en gedoe kreeg ik het voor elkaar. Aan de infobalie gevraagd naar de plek waar ik dit schilderij zou kunnen vinden, ik wist van die kenner dat het in een weliswaar belangrijke zaal hing maar wat te hoog voor het oog. Nu echter was het schilderij in depot! Balen dus. Toch maar even door het museum doorgelopen en vond er van alles.

Mijn jeugdheld bijvoorbeeld; Michiel Adriaansz de Ruijter die bij Chatham de Engelse vloot in brand schoot toen hij door de ketting was gevaren. Mijn hoogte punt was toch de juf die de schoolkinderen kennis liet maken met kunst met de grote K! Ze stelde vragen als ‘wat zie je?’ en geen antwoord was fout! Toch even jaloers op de bibliotheek aangezien wij niet eens ruimte hebben voor een boekenkast, dus waar laten we weer de boekenweekaankoop? Dat ik toch ook geluk kan hebben bleek bij de toiletten: bij het verlaten ervan riep een ‘excuse me, sir’ mij terug voor mijn portemonnee die bij de pisbak op de grond lag.

Het Stedelijk nam ik er gelijk ook maar even bij en merkte dat ik milder ben geworden over die moderne installaties. Zelfs van een glijbuis die in plastic petflessen eindigde werd ik niet kriegelig! Dus, daar moet ik nog een rustig teruggaan want teveel indrukken ineens daar krijg ik een groot hoofd van, maar de koffie-met was heerlijk.