Zo aan het einde van het jaar is het gewoonte, en soms ook de behoefte om de rekening op te maken, je leven te evalueren. Ik ga dat ook zeker doen maar hieraan denkende bedacht ik mij dat mijn twee hoogtepunten maar liefst 363 dagen uit elkaar liggen, de eerste én de laatste dag van het jaar zijn mijn hoogtepunten. De eerste omdat ik dan verjaar; 01-01-1951 geboren. Nog een paar dagen en ik ben 71! Hoogte punt? Mensen die mij kennen moeten hier (mij) om (uit-) lachen want ik vier dat hoogte punt zelden, de laatste 20 jaar misschien 2 keer. Maar ik vind het toch een dingetje; je geboortedag. Zonder die, en de inbreng van je pa en de moeite van je moeder was je er niet geweest. Het Alpha-moment. En dan ook de verwondering. De verwondering dat er al 71 jaar geen oorlog is geweest, mijn leven niet is bedreigd en ik geen noemenswaardige problemen heb meegemaakt. De watersnoodramp toch (’53?), hoor ik u zeggen, maar die heb ik niet bewust ervaren. Wel die van Tuindorp Oostzaan in 1960. Natuurlijk, zo om mij heen gebeurde er heus wel pijnlijke zaken, Twin Towers bijvoorbeeld, maar ik heb er geen baksteen van op mijn kop gekregen. Persoonlijk, aan den lijve gebeurde mij praktisch niets. En daar wens ik mij over te verwonderen. Niet dat mijn leven alleen over rozen ging, ik heb mij heus wel geprikt aan een doorntje zo links en rechts, maar een werkelijke dreiging heb ik niet ervaren. Corona is de meest ernstige doorn in mijn leven tot nu toe. Met een longaandoening is het wel even slikken dat ‘het zo dichtbij komt’.

Vandaag haalden wij ook niet de top en dat was wel de bedoeling. Na de uitvaartdienst van Liesbeth haar broer online gevolgd te hebben dachten we nog vóór donker een 2,5 uur durende wandeltocht te doen naar Castell D’Aixa. Liesbeth liep goed, ik ging goed, het was best steil. Totdat het smalle pad een beetje weggetrapt was. Hier een uitglijder en je hebt een echt Omega-momentje! Dus terug. Tijd over en dus reed ik een rondje naar het plaatsje Benigembla, waar ik Liesbeth de muurschilderingen wilde laten zien. Omdat de motor gevaarlijk dicht bij het kookpunt kwam stopte ik een rotonde te vroeg en stelde een rondje lopen voor om de motor te laten afkoelen. Alle nadeel heeft zijn voordeel want we kwamen bij een coöperatie waar men net de olijven aan het wegen waren. Olijven worden met een hark uit de bomen getrokken en natuurlijk komt er veel blad en takjes mee, altijd mij afgevraagd hoe ze die verwijderen. Dat zagen we nu: de manden worden op een lopende band gestort, dan gaan ze in een blazer die alle blad wegblaast, de olijven gaan door naar een weegsilo. Het blad gaat mee terug als schapenvoer, de olijven naar een persbedrijf. Er werd even 3265 kg olijven ingenomen.

Een tot slot nog een muurschildering waar er in Benigembla tientallen van zijn.

Nog een paar dagen en dan is het de 31^ste! Mijn Omega-moment is dan de oudejaarsconference! Ik herinner mij natuurlijk Wim Kan: Twee dingen… , zijn Den Uyl imitatie. Ik herinner mij Herman Finkers én Claudia de Breij. Of ik hem deze keer kan zien, en zelfs waar ik ben, geen idee! Hier in Spanje ja, maar of ik hem kan zien weet ik nog niet. Peter Pannekoek staat bij mij niet in de top-10, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Jullie wens ik alvast een fijn en behouden uiteinde en een vreselijk mooi en gezellig nieuw jaar!