Omdat Peter Bruyn een boek schrijft over de Waag als muziekpodium en mij daarover wil spreken, (ik heb er zes jaar geprogrammeerd), dook ik gisteravond in het verleden. Cobi Schreijer bracht het ver met haar ‘Waag Taverne’. Zo kwamen daar Pete Seeger, Simon en Garfunckel (voor 100 gulden en een slaapplaats), Boudewijn de Groot en b.v. ook Joost Nuisel er optreden. Lennaert Nijgh woonde er zowat. Vóór mijn tijd helaas maar in het door Cobi gebaande pad mocht ik er ook programmeren, vele jaren later. Zoete herinneringen kwam ik tegen: o.a. Caroline Aiken, Danny Guinan, Good Old Fredie White die Albert Niland introduceerde, Fredie Kuiper en Melanie Horsnell, een veelbelovend talent uit Australië. Veel foto’s van muzikanten en publiek brachten mij terug bij dierbare herinneringen en prachtige muzikanten.
Maar ik zocht naar de naam van een band die ik in Edam was tegen gekomen. Wij, een vriendin en ik, hadden op het Markermeer gezeild en schipbreuk geleden. Ik maakte een stuur- of zeilfout en brak het roer doormidden waardoor we in een hachelijke situatie kwamen. Er was veel wind, onrustig water en ik was toen niet echt een ervaren zeiler. Na veel improvisatie en geluk wist ik van lagerwal af te blijven en de Gouwzee te bereiken waar het rustiger was en uiteindelijk in Monnickendam aan te leggen. Als goedmakertje voor een mislukte zeiltocht stelde ik voor naar de Harmonie te gaan in Edam, een muziekkroeg van de legendarische Siem Kees. En daar kwam ik hen tegen vol enthousiasme spelend tegen het geroezemoes in. Ik vond dat ze een beter podium verdienden, mijn podium, want zo voelde dat voor mij. De Waag had een luisterend publiek en wanneer dat niet het geval was niet dan hoefde ik maar mijn wenkbrauwen te fronzen, zo herinner ik het mij tenminste. Het was een merkwaardig zootje Amsterdams lef die band. Echt goed was er geen één! De violist was niet foutloos, de drummer te simpel en de zanger zong niet echt goed. In geen velden of wegen in de buurt van ‘goed’, maar als geheel was het één bonk energie, lef en zeer het aanzien waard. Goesting heetten zij. Ik maakte daar een deal met hen en ze kwamen naar de Waag. Het werd een enerverend en bijna swingend optreden.
Goesting
Het enthousiasme van de leadzanger, die zweette als een otter, is mij altijd bijgebleven; zijn ‘drive’ was echt bijzonder aanstekelijk. Dus google. Hij blijkt Ewout Kieft te heten. Nu historicus, schrijver en nog steeds muzikant bij bijvoorbeeld ‘de Harde Liefde’. Ik zou u zijn boek ‘De Onvolmaakten’ willen adviseren hoewel ik het zelf nog niet gelezen heb, wel besteld. Het is waarschijnlijk een beter uitgewerkte visie op de digitale toekomst als ‘The Circle’ van David Eggers. Ik las namelijk in een interview van de Groene Amsterdammer met Kieft het volgende commentaar:
Vraag: Welke schrijver of welk boek is het meest overschat?
Antwoord: The Circle van Dave Eggers is echt waardeloos bordkarton. Het verhaal van een social media-bedrijf dat alle privacy opslokt is bij hem een schijndilemma geworden, karikaturaal, zo plat als een dubbeltje.
Koren op mijn molen omdat ik zo ongeveer als enige het een zeer slecht boek vond, niet doorheen te komen, terwijl mijn kennissen het boek geweldig vonden. ‘Bordkarton’…. Heerlijk! Maar wel ben ik zijn boek ‘Oorlogsenthousiasme’ aan het lezen over het ontstaan van de eerste wereldoorlog en het enthousiasme daarover van bijvoorbeeld Herman Hesse en Freud. Hoewel erg goed geschreven niet echt een opwekkend boek voor een snel somber te krijgen figuur als ik ben. Alleen de eerste bladzijden van de proloog zijn al zo vreselijk erg en gewelddadig dat ik direct weer in mijn ‘de wereld deugd niet’ modus kwam. Ik zal u de gruwelijkheden besparen die de Balkanvolkeren elkaar aandeden, te erg en middeleeuwser dan in de middeleeuwen. En later deden ze het weer dunnetjes over in o.a. Srebrenica (waar Nederland een trauma van heeft opgelopen) en ook vandaag de dag spelen die haatsentimenten weer een rol in de politiek van die Balkanlanden. Wat militairen elkaar aandoen in een oorlog is één ding maar wat zij de burgers, de vrouw, het kind, de boer en de smid aandoen is met geen mogelijkheid voor te stellen. De wereld dat zijn wij, bedacht ik mij. Die mensen op de Balkan deden dat in 1912-13, de Duitsers en 40-45, wij in Nederlands-Indië (lees het boek van David van Reybrouck er maar op na hoe ‘wij’ er huisgehouden hebben) en nu China zijn onderdanen…Stop! Deze week (11/1) sloeg ik het AD open en vond een artikel over een jonge dame die het verstikkende gereformeerde milieu ontvlucht is met veel depressie en schade maar nu redelijk weer op twee benen staat en zich vrij voelt. Het verstikkende streng gereformeerde geloof dat stelt dat de mens zondig is en neigt naar het slechte. Als ik iets niet kan hebben is het de ‘hel en verdoemenis’ preken van die geloofsgemeenschappen, maar wat komt die verwerpelijke visie dicht bij mijn gemoedstoestand na het weer eens lezen van zoveel geweld. Is de mens met een beetje ophitsing inderdaad tot het gruwelijke in staat, ook vandaag, hier in mijn land… en ook ik? Het houdt mij bezig en de tekenen zijn niet gunstig. Gelukkig ken ik ook veel heel vriendelijke mensen.
En… er is altijd weer muziek, balsem voor m’n verontruste geest! Snel weer oude foto’s kijken en genieten van wat wij allen in de Waag gepresteerd hebben en nog presteren in gespannen verwachting van het De Waag-boek van Peter Bruyn!
