De ouderen onder ons (dus bijna u allen) herinneren zich misschien nog het lied ‘Ik heb een steen in de rivier gelegd’ van Bram Vermeulen, een prachtige tekst. Ik schrijf deze column in het kader van ‘Opdat wij niet vergeten’. Dat zit zo:
De tekst van dit lied verteld van de drang (of is het angst?) van de mens dat hij niet vergeten zal worden, dat hij iets achterlaat dat van belang is, of in ieder geval is geweest. Deze tekst is mij op het lijf geschreven al vrees ik dat het bij mij misschien meer angst dan drang is. Ook ik heb, denkend aan Bram, een steen in een Spaanse rivier gegooid met het idee ‘iets’ achtergelaten te hebben. Maar bovenal post ik dit verhaal om Bram Vermeulen niet te vergeten. In het prille begin van zijn carrière bij Neerlands Hoop heb ik hem ontmoet en gevolgd en moet bekennen dat ik hem wel een beetje zat werd in het duo Freek en Bram. Maar na zijn inzinking heeft hij zoveel mooie teksten en liedjes geschreven zodat hij, volgens mij dan, het herinneren waard is. Het verhaal gaat zo groen verder maar eerst hier het lied van Bram.
Even verderop meende een huisarts één van zijn kerstvieringoverblijfselen op de stoep voor zijn deur te kunnen gooien: een kerstboom. Met kluit nog wel! Dat is zoiets als een hondje aan een verkeerspaal binden zodat u hem kan vinden en zo het probleem van de eigenaar moet oplossen. Overdreven? Misschien, maar die boom lag daar ons dwars te zitten; moesten wij hem redden van verdroging en/of de vuilniswagen? Nu hadden we al eens een mini kerstboompje (ik weet het, dit is dubbelop klein, maar zo klein was die ook!) in de Lutkemeer geplant en deze doet het al jaren best al groeit ’ie maar weinig. Maar ook een grove den staat nu op de dijk aan de overkant vlak voor de Ringvaart, die werd veel te groot bij ons en overleefde de verplaatsing na enige moeite goed. Die Den heeft gezelschap gekregen van een Ribes die ik qua kleur te flets vond in onze voortuin en de knoppen staan nu al te springen om open te barsten als de zon de temperatuur wat weet op te waarderen. Ze staan zo heerlijk gebroederlijk/zusterlijk naast elkaar!
Vanmiddag waren wij het zat en hebben de kerstboom van de stoep afgehaald waar die al 2 weken lag te vereenzamen. Na wat zoeken vond ik ook voor deze spar een leuk, zonnig plekje aan de Ringvaart. Zo hebben we de wereld toch weer een beetje groener kunnen maken en voordeel: deze blijft in de winter ook groen. Ook moest ik vanmiddag denken aan dat krantenbericht van verleden jaar waarin we werden opgeroepen om zaailingen van bomen uit het bos te spitten, bijvoorbeeld een Acer, Beuk of Eik, en deze thuis op te kweken. Om deze dan later aan die club te geven zodat er duizenden bomen geplant kunnen worden in het kader van; gezonde lucht, CO2-reductie en het koel houden van de planeet. Ik heb even met de gedachte gespeeld dat te gaan doen omdat er in het Amsterdamse bos veel van deze zaailingen voorhanden zijn. Nou ja, niet gedaan dus, maar wel deze spar, die nog een heel leven voor zich heeft en hopelijk ons blijft herinneren!
Eén reactie op “Groen! (Opdat we niet vergeten)”
Het is bijna het overwegen waard die huisarts een kaartje te sturen. Om hem (of haar, maar vermoedelijk een hem) te bedanken! Voor de aanleiding, dat jij dit mooie verhaal hebt geschreven, een prachtig lied hebt gedeeld. En jullie de kade weer een beetje mooier hebben gemaakt.