Vandaag dus de laatste dag in dit appartement. Op zich een mooie ruimte maar er mankeert van alles aan, ik zal jullie de waslijst besparen. Morgen op bezoek bij mijn broer, 120- km verderop, die hier ’s winters woont. Mooi moment om de eerste maand te evalueren. Aangezien de meeste lezers, als ik de reacties naga tenminste, vrouwen zijn weet ik dat zij willen weten hoe ik mij voel. Dan moet ik toegeven dat ik mij een hele poos tamelijk verloren heb gevoelt. Eenzaam is ook zo’n woord. Maar ook energieloos. Ik miste voeding, denk ik nu. Maar het is natuurlijk ook een kwestie van wennen, wennen aan de mensen, de taal en je ook geografisch goed voelen, waar ben ik en waar heen? Ik herinner mij dat ook van Curaçao, de eerste maanden. Er is wel een moment geweest dat ik dacht; weg wezen, linea recta terug! Maar omdat niemand zei; doe het, deed ik het niet. Zo langzamerhand ga je de stad kennen en ook de plekken waar je even onder de mensen kunt zijn zonder je verloren te voelen. Er zijn nu twee cafés waar ik zo binnen loop en een jazzcafé voor de broodnodige muziek.

En de taal, tja, daar heb ik geen last meer van. Sommige mensen spreken gewoon Engels en anders maar niet. Gewoon volhouden: je kunt als Nederlander moeilijk Frans, Duits, Engels, Spaans, Portugees en tegenwoordig populair Russisch en Chinees gaan leren om die ‘anderen’ naar de mond te praten. Het is ook een kwestie van opvoeden; als we allemaal een mondje Engels leren is er geen centje pijn. Bovendien is het handen en voetenwerk ook vaak een uitkomst. Zo was ik op een overstapstation buiten de stad en wist niet of ik opnieuw moest inchecken, reis je zonder te betalen dan kun je 100 euro boete krijgen. Dus ik naar het loket, hier nog een raampje met een klein gat erin. I came from huppelepup en moet daar heen, doe I have to check in again? Ze had geen idee. Ik pakte mijn metrolijnenkaart en wees aan, I came from here, and checked in (en maakte het gebaar met mijn plastic) and have to go tot here, wees aan, and now I am here, Wees dit station aan, do I have to checkin again (en maakte het checkin gebaar)? Aha! Ze snapte het en schudde van nee. Gracias en duim omhoog (thumps up). Geen centje pijn toch? Dat ik daarna in de verkeerde trein stapte kan zij niet helpen. Zo zie je, met een soort van ‘Hints’ kom je een heel eind.

Trouwens, dat begrijp ik van het voetbal niet, dat de spelers daar ‘Hints’ niet hebben ingevoerd. Voor uitschelden en protesteren krijgen ze soms geel, en dat is volgens mij met hints te voorkomen. Valt een speler van hunnie in jouw strafschopgebied zogenaamd over jouw been, een duidelijke schwalbe maar de scheids geeft penalty. Nu helpt protesteren sowieso niet maar je moet je ei kwijt en het liefst zonder geel voor schelden. Dus wat doe je, je maakt het gebaar voor theater. Je houdt je handen voor je uit, tegen elkaar en geeft dan de contouren aan van de gordijnen van een theater of van een circustent, dat gaat hetzelfde. Soms word je getackeld (auw!) en heb je de behoefte om je bij de scheids te uiten, gevaarlijk want geel ligt op de loer. Dus Hints! Je gaat voor de scheids staan en steekt één arm en één vinger omhoog wat in dit geval ‘attentie scheids betekend maar ook één woord. Dan leg je één vinger op je andere onderarm wat één lettergreep betekend, dan wijs je hem aan, die gozer, waarna je op je kruis wijst! Zo dat is duidelijk! Heel effectief, ook al omdat dit zowel in het mannen als vrouwenvoetbal toepasbaar is. Dan hebben mannen nog een extra mogelijkheid want die kunnen ook nog twee vingers op de onderarm leggen, twee lettergrepen, en op je kruis wijzen. Zo, die zit! Daar hebben vrouwen niks aan want ‘eileiders’ is geen scheldwoord en bovendien een lettergreep meer. Hoe meer je je thuis gaat voelen in een vreemde omgeving hoe brutaler je word.

Zo liep ik vandaag gewoon de campus in van een universiteit, opzoek naar een toilet. Gewoon stug doorlopen, kwam wel mannen tegen in gangen maar een kort knikje is genoeg. Geen toilet te vinden dus het restaurant binnen gelopen, vol met jonge studenten aan de maaltijd, daar wel een toilet. Sommige keken op, nou en?  Betalen is eigenlijk ook geen probleem meer. Meestal krijg je een bonnetje dus hoef je het niet te verstaan. Dat gaat vaak bij een cortado (klein kopje koffie) niet op, daar zeggen ze het gewoon. Niet te verstaan dus maar geen nood, het kost ergens tussen de 1 euro en 1 euro 80. Dus je hebt van tevoren een paar munten, tenminste twee euro, los in je hand liggen en houdt die op. Dan glimlachen ze en halen precies het juiste bedrag uit je hand, kijken je aan of je het er mee eens bent, je knikt vriendelijk, thumps up, en maakt dat je weg komt. Dit bespaart je ook het probleem van hoeveel fooi geef ik nou bij 1,40? Niks, wegwezen.

Vandaag nog even het strand gedag wezen zeggen, met de tram heen, lopend (2 uur) terug. Kwam er een lieveheersbeestje tegen in het zand, over eenzaamheid gesproken, en één stap verkeerd van mij of een ander; einde lieveheersbeestje, dan kom ik nog goed weg. Liep ik ineens tegen een blote kont aan te kijken van een vrouw die kennelijk even gezwommen had. Haar man of vriend zat op zijn knieën naast haar zijn telefoon schaduw te geven aan zijn mobieltje waar zijn aandacht naar uit ging, in plaats van het moment te profiteren en naar zijn vrouw te kijken. Ik heb dat dan plaatsvervangend voor hem gedaan; eikel! Eikel: één vinger omhoog, twee vingers op de onderarm, je ene wijsvinger voor je kruis en wijs met je andere wijsvinger het topje van die vinger aan. Klaar is Cees.

Voor de vraagstellers: nog niet klaar met mijn boek waar ik al 10 jaar mee bezig ben. Ik heb zojuist besloten hem helemaal opnieuw te gaan schrijven en geen oude notities (flinke stukken trouwens) te gebruiken. Voor de lezers onder ons, ben Een film met Sophia aan het lezen van Herman Koch (te leen op de Akerdijk) waarin hij, grappig, heel precies mijn gevoelens beschrijft bij het zien van het bekende grote operagebouw in Sidney, de stad waar wereldwijd het eerst op één januari de vuurpijlen de lucht ingaan ter gelegenheid van mijn verjaardag. Zijn gevoel bij dat grote gebouw zijn mijn gevoelens bij de megalomane gebouwen hier in het Turiapark: prachtig en indrukwekkend van veraf. Dichtbij zie je de haarscheurtjes in het beton, of is het vogelpoep, in ieder geval: hoe krijgen ze dat ooit nog schoon, hoe kom je erbij met je schuursponsje?

Kortom, het gaat eigenlijk wel goed, ik haal het nieuwe jaar wel (ook omdat Liesbeth de 21ste hier komt).