Vuurwerk gisteravond vroeg. Hoe dat zo, vroeg ik mij af. Net toen ik dacht, ik ga kijken, hield het op, zal je altijd zien, wil je wat kan het niet. Wat was ik aan het doen, o ja, lezen. Net van Adriaan van Dis uit, ik kom terug, over het stervensverhaal van zijn moeder. Ook treurig, al die problemen en ongemakken, daar word je toch mooi mee geconfronteerd, ik ben ook al zeventig! Als je geheimen hebt voor je kinderen moet je dat wel van tevoren vernietigen, brieven van geheime liefdes verscheuren, verbranden is beter, want ze kijken je prullenbak na omdat je een beetje teveel net gedaan hebt dat je gek bent. Al hoe wel, in onze tijd zijn er geen brieven meer maar appjes. Dus je telefoon in het afwasteiltje leggen, je alweer niet leeggedronken glas water erbij, moet voldoende zijn, doe alsof je dement bent. En dan in je broek poepen, moet je zoon of dochter net doen alsof dat helemaal niet erg is (want je wil geen hulp en woont uiteraard nog zelfstandig) en je met al je krakkemikkige botten in de douche zetten op een krukje dat steeds wegschuift en je ook daar wassen, heb je hem? En je sekspeeltjes natuurlijk op tijd de vuilnisbak in. Wel rot om het juiste moment te kiezen, heb je ze nog nodig oder ist alles vorbei? Ik zeg niet dat ik die heb en ook niet dat ik ze niet heb. Als ik zeg dat ik ze heb ben ik een viezerd en als ik zeg, ik heb ze niet, een fantasieloze minnaar. Het is maar een voorbeeld. En dan nog de verzwegen verwijten en teleurstellingen, wel of niet uitpraten, nu het nog kan? Ik heb wat rommel waar ik mijn kinderen niet mee wil opschepen (mijn kinderachtige revolutionaire teksten bijvoorbeeld op mijn pc), ben ik mooi klaar mee met zo’n boek, ik zie een zware taak liggen voor het volgende jaar. Hoor ik toch zingen! Ik het raam open en ja hoor, er wordt luid gezongen. In de kerk brandt licht maar dat brand altijd en het komt van verder. Dan hoor ik de preek, opzwepend, lichteffecten. Nou, die zijn enthousiast! En dan weer zingen, looft den Heer, best mooi wel. Jas aan, ik ga dit van dichtbij bekijken want ik denk de rooms-katholieken hier juist ingetogen en andere geloven heb je hier niet, mag niet van de paus. Op straat hoor ik eigenlijk niks meer maar loop in de richting van het licht dat ik had zien opflikkeren toen de voorganger een statement uitriep. Als je zeventig bent ga je langzamer denken geloof ik want het duurde best een tijdje voordat ik door had dat er een voetbalwedstrijd gespeeld ging worden hier in het stadion van Levante, dichtbij. Een vrijdagavondwedstrijd. ME paraat, stoere meiden met paardenstaart, hoge schoenen én knuppel wat ik best sexy vind. Paarden paraat in paardenwagens. De wedstrijd was al bezig en er werd keihard meegeleefd, de Oe’s en Aaah’s waren niet van de lucht; wat een ambiance! Er werd zo vreselijk hard geapplaudisseerd dat ik dacht ze al na 10 minuten met 2-0 voor stonden. Ik de pest erin, had ik bij willen zijn, had ik toch geplant van tevoren, weer vergeten natuurlijk. Loopt een vent tegen mij op, hij wil iets van me, weer een bedelaar zeker want die kom je hier nogal eens tegen. Nee, hij wil zijn ticket aan mij verkopen. Nu heb ik altijd mijn ‘nee’ klaarliggen en dus nee, sorry, dank u, maar ik zei dan gracias. Wel vroeg ik nog ff how much the ticket koste. Treinta tres. Ik naar huis. Wat ben ik toch een eikel, waarom koop ik dat kaartje nou niet voor drieëndertig piek en heb gewoon een leuke avond? Tjonge jonge, voordat ik iets spontaans doe. Maar ja, duur, ik vind alles duur, en had waarschijnlijk al 2 goals gemist en welke ingang had ik moeten hebben hé? Er waren heel veel ingangen. Buiten bij het café, waar ik internet heb, nog even de wedstrijden van Valencia opgezocht, waar Jasper Cillessen keept; volgende week zaterdag voor tussen de 55 en 90 euro tegen de bovenste. Doen? Thuis bij mijn niet echt lekkere koffie denk ik, wat hoor ik toch weer. Ik het raam open: plensregen! Bakken vallen naar beneden en het gaat maar door! Weet je wat ik dan denk én weet? Pa! Bedankt Pa dat je mij liet twijfelen en doorduwde zodat ik het ticket niet kocht. Had toch mooi zeiknat geworden met mijn mooie dure leren jas aan. En ook al was het misschien overkapt dan nog had ik naar huis gemoeten en de regen bleef, doorweekt zou ik zijn geweest. Was misschien wel mijn mobieltje nat geworden en mijn berichten nu al gewist. Curaçao, 14, 15 of 16 jaar geleden, een idyllisch strandje ’s morgens vroeg, Liesbeth jarig, bubbels en lekkere dingen, verjaardag ontbijt. Ik vroeg haar toen ten huwelijk, redelijk officieel. Na, een intermezzo, een boef liep door het beeld, zei ze ja. Ik kijk toevallig (ik weet het; toeval bestaat niet) naar de duizenden kiezelstenen waar wij op zitten; ertussen een dobbelsteen met de 6 omhoog! Pa. Mijn vader is er blij mee, zeg ik, hij geeft jou, ons een 6. Een zes, tot op de dag van vandaag! Nog even; ik ga helemaal niet in een volgepakt stadion zitten, 50.000!, beetje ziek worden zeker! (ik, niet Pa). Uitslag van de wedstrijd? 0-0!

Nb: mijn vader overleed in 1974, op kerstavond geloof ik, op 63-jarige leeftijd aan een hartstilstand, in zijn bed naast mijn moeder. Ik was er als eerste bij, stomdronken. But that’s an other story.