Zoals sommigen gemerkt hebben schrijf ik op dit blog Prinsenpad soms wat ik zoal meemaak. Zo was ik in Spanje om mij te bezinnen op de toekomst en ook om te proberen veel ruis achter mij te laten, jullie hebben daar wat van meegekregen. Nu voor mij, schijnbaar, ‘het leven gewoon weer verder gaat’ zou je kunnen zeggen dat het experiment Spanje mislukt is. Maar die conclusie is nog te vroeg (maak ik mijzelf wijs)!. De ervaringen zijn zich nog aan het beraden en ik wacht hun conclusie gespannen af! De ruis was in Spanje echt veel minder omdat het overdadige natuurschoon en de wandelingen mijn aandacht opeiste en ook omdat er geen tv was. Nu, hier met krant en tv is het weer heftig vanwege teveel onrecht en de, in mijn ogen, toenemende onbeschaafdheid in dit land. Volgens mij nu is de keus stoppen met schrijven of erover schrijven, in de wetenschap dat niemand daarop zit te wachten.  En dat blog zelf … ben ik daarover tevreden? Het korte antwoord is nee. Ik haal niet het niveau wat ik mijzelf (en anderen!) opleg. Maar als een soort dagboek is het wel ok. Dus over dit blog bezin ik mij nu, bijvoorbeeld waarom wil ik die ervaringen zo nodig delen? Veel lezers reageerden enthousiast op mijn schrijven en een enkeling zelfs op mijn schrijfstijl, lief, maar de éénkoppige* ballotagecommissie hier ten huize is streng, het moet echt nog veel beter. Het stukje waar ik echt tevreden over ben is de eerste bijdrage op dit blog; Angelique, en daar kwam geen pen of toetsenbord aan te pas!

Maar vandaag werd ik even wakker geschud vanwege een opmerkelijk bericht op Nu.nl. Een knulletje van slechts acht jaar heeft een boek geschreven! In vier kerstvakantiedagen schreef hij een boekje van 81 pagina’s die hij ook nog eens zelf illustreerde! Op zich al een hele prestatie: applaus!!! Maar daarmee is het verhaal nog niet af. Dit jongetje wilde zijn verhaal gekend zien, zelf gekend zijn. Dus wat te doen? Zonder overleg met papa en mama ging hij met zijn eerste en enige exemplaar naar de bibliotheek en stopte zijn boek tussen de andere boeken.

Het boek; The Adventures of Dillon Helbig’s Crismis gaat over hoe het kind terug in de tijd gaat nadat een ster op een kerstboom ontploft is, aldus Nu.nl. Binnen een maand stond er een wachtlijst van 56 mensen voor dit boek! Het werk is nu in de catalogus van die bieb opgenomen en de instelling wil meer exemplaren laten drukken! Uitgevers staan inmiddels in de rij. De jonge auteur, want dat etiket heeft hij inmiddels zeer verdient, werkt al aan een nieuw boek, over een kast die jassen opeet. Jaloers? Nee, het is hem meer dan gegund bovendien ken ik de inhoud niet maar wel jaloers op zijn onbeschroomdheid! Geweldig die passie!

Uiteraard moest ik denken aan al die schrijvers die onnoemelijk veel moeite doen om in beeld te komen, bijvoorbeeld aan Marius Jaspers die al jaren (sinds 2005!) een geweldig mooi geschreven, en veel geprezen blog bijhoudt waar inderdaad de passie van afdruipt. Dat blog heette vroeger ‘Het Raarlems Dagklad’ en vertelde op humoristische wijze voornamelijk over de stad Haarlem en zijn inwoners. Dat Dagklad is inmiddels samengevat en uitgegeven in het boek “Dagklad De Haarlemse Jaren’. Ik heb enigszins meegekregen wat voor moeite het hem kostte zijn boek onder de aandacht te krijgen. Omdat de auteur niet meer in Haarlem woont zijn zijn schrijfsels nu te vinden op Dagklad.nl; een bezoekje waard!

Wel, even tot hier. De illustraties zijn hier ten huize gemaakt door de huisschilderes* en zonder toestemming hier geplaatst. Het straatje is met acryl en de kerk een aquarel, haar eerste probeersel in waterverf.

* Beide duidingen heb ik, voor deze ene keer, geleend van (het Raarlems) Dagklad.nl